schooltjes bouwen

Hallo lieve allemaal!

Daar zijn we weer! Hoe is het in Nederland? Is de verkiezingsstrijd al in volle gang? Hebben zich verder nog spannende zaken voorgedaan? Het is wel heel raar hoor, om hier zo ‘afgesloten’ van Nederland te zitten en geen idée te hebben wat daar nu allemaal speelt! Geen enkel benul van nieuws hier. En is de Sint al in het land? Hier al bijna, de loodjes zijn al getrokken, dus Sinterklaas bezoekt dit jaar ook Kenia!

We hebben weer het een en ander meegemaakt vandeweek. Een korte impressie:
Maandag zijn we gaan ‘winkelen’ met de weeskinderen die door de stichting worden onderhouden. Dus wij naar de markt met 6 jochies, uiteenlopend van 5 tot 13 jaar. Die markt is wat hoor, iedereen heft zn koopwaar gewoon voor zich op de grond uitgestald op grote bergen. De dag ervoor had het flink geregend, wat resulteerde in een aardige modderpoel op de markt, nou dan wordt alles dus gewoon hartstikke vies. Niet te geloven. En niemand die zich daar druk om maakt. Dat is zo bizar hier. Maar wel goed geslaagd, voor iedereen een ‘nieuwe’ spijkerbroek, 3 shirts en een korte broek en voor alles bij elkaar slechts 10 euro verder. Dat is nog eens shoppen! De jongens zijn superlief, ze letten allemaal heel goed op elkaar, dat is echt leuk om te zien. Ze helpen de kleinste met oversteken enzo, ze gedragen zich echt als grote broers ( terwijl ze dat niet zijn) Geweldig! Morgen gaan we met de meiden, dus dat wordt leuk!

Verder zijn we deze week vooral bezig geweest met het bouwen van nieuwe schooltjes. We hebben op een aantal scholen besproken hoe er gebouwd gaat worden, wat de voorwaarden zijn ed en wat er precies nodig is. Op andere scholen zijn ze inmiddels al aan het bouwen en hebben we gekeken hoe het allemaal vordert. De stichting heeft wel een heel goed beleid om de mensen te betrekken in het hele bouwproces en om ze zelf ook een beetje verantwoordelijkheid te geven. Om te bouwen zijn er verschillende materialen nodig, zoals stenen, zand en water. Er wordt dan besproken dat bijvoorbeeld de stichting voor de stenen zorgt en de ouders van de kinderen ( evt mbv de leraren) voor het zand en water. Zo moeten ze er zelf ook iets voor doen en hebben ze niet het idee dat ze het allemaal zo maar krijgen en alleen hun hand op hoeven houden. Dat doen de meeste Kenianen namelijk het liefste, hun hand op houden. Ze zijn verschrikkelijk lui. Waarom ervoor werken als we het ook kunnen krijgen? Daarom zijn dit soort zaken wel echt nodig, anders denken ze dus idd dat ze alles zo kunnen krijgen! Ze voelen zo ook verantwoordelijkheid voor het gebouw, zodat ze het zelf ook goed onderhouden enz. Anders wachten ze gewoon lekker af totdat er ooit weer iemand komt kijken. wat er allemaal bij komt kijken. Zo worden ze zelf ook actief!

We zijn deze week wederom op pad geweest met de wondkit. We zijn aan de tweede ronde begonnen, dat wil zeggen dat we nu op dezelfde schooltjes teruggaan om te kijken hoe het nu met de kinderen is en ze eventueel opniuew te behandelen. Het resultaat is erg goed! De meeste wonden zien er nu goed uit of zijn al genezen. We gaan hier dus zeker mee door! Het is daarbij ook nog eens veel goedkoper dan de medical camps en we hebben zelf ( en mevrouw Pabari ook) het idee dat dit vele malen effectiever is. Bij de medical camps is het toch afwachten ofdat ze op de juiste manier de medicatie innemen en of het de juiste medicatie is voor hun klachten! Dat is altijd afwachten en die mensen zie je erna weer minstens drie maanden niet meer. In de wondkit hebben we 1 soort antibioticum met een heel breed spectrum. Het blijkt nu dat als we die gebruiken ( voor infecties of grote uitslag ofzo) dat het bijna altijd goed aanslaat. Verder doet alleen al het goed schoonmaken van de wonden het ook al erg goed. Dat gebeurd hier natuurlijk ook zelden, waardoor wonden vaak ‘escaleren’. Met de wondkit blijven we de komende weken dus ook weer actief.

Verder ben ik vande week nog beticht van het stelen van een auto. Het was allemaal een groot misverstand en we hebben er goed om gelachen. Het was zo, dinsdag zouden wij de hele dag op pad gaan en we zouden een auto meekrijgen. Omdat de auto die we voor het stichtingwerk normaal gebruiken nu even niet beschikbaar is, hadden we een andere auto nodig. Meestal krijgen we dan de pick-up van meneer Pabari mee, maar mevrouw Pabari had laatst een keer aangegeven dat we misschien ens een keer een auto moesten huren omdat meneer Pabari zijn auto ook wel zelf nodig heeft. Maandagavond stond er een hele mooie auto op de compound. Komt de askari (=beveiliging) naar ons toe met het verhaal dat hij van rachel ons de sleutels moest geven ( rachel had waarschijnlijk gezegd dat hij ze aan de blonde blanke moesten geven, na ja die zijn hier niet zoveel), dat was iig wat ik er uit op kon maken, hij kan niet zo goed engels. Dus ik dacht, prima, we moeten morgen vroeg weg, heeft mevrouw Pabari voor ons een auto gehuurd en er nu vast neergezet. Komt de volgende ochtend om half 7 een andere askari naar ons toe en vraagt ofdat onze auto is. Dus ik: ja ik denk dat meneer Pabari zijn auto zelf nodig heeft en mevrouw deze voor ons heeft gehuurd. Dus hij: ok ( ze zijn hier nogal snel tevreden met antwoorden). Komt daarna de driver van die auto naar ons toe met het verhaal dat wij zijn auto hebben gejat. Dus ik: nee hoor das de onze, die is voor ons gehuurd ( er hing ook een sleutelhanger aan van een auto/verhuurbedrijf). Toen werd hij toch heel erg boos en heb ik toch maar even met tobias gebeld, bleek dat wij toch de auto van meneer pabari hadden e dat hij dat vergeten was te melden. Dus idd een groot misverstand en dus de sleutels toch maar ingeleverd ;). Mevrouw Pabari moest er ook heel hard om lachen. Ze zei, ik zie precies jou gezicht als je zo tegen die man zegt dat het jouw auto is, je zult ze niet zomaar geven! Toen zei ik tegen haar dat ik de sleutels van de auto door haar gehuurd niet zomaar af durfte te geven, dat ik het haar al hoor zeggen: “Corjanne: what were you thinking when you gave te keys to that man!” It takes very much to rent a car, do you understand it?” Toen moest ze nog harder lachen. Zoals gezegd, we hebben er erg om gelachen en het is allemaal weer bijgelegd met de werkerlijke eigenaar van de auto ( een andere blonde mzungu).

Vanaf volgende week gaan we ons ook bezig houden met kerst. Het is de bedoeling dat we voor alle weeskinderen hier in de omtrek ( ongeveer 2.500) een klein kerstpakketje maken met een potlood, een snoepje en dat soort dingen. We willen de kinderen happy maken met de kerst, die krijgen normaal gesproken helemaal niets, ze zijn al blij als ze iedere dag kunnen eten. Zo’n pakketje schijnt dan ook geweldig te werken. Maar goed, die moeten dus wel allemaal gemaakt worden en weggebracht worden. Aangezien de schooltjes hier 24 november sluiten ( dan begint de zomervakantie) hebben we niet meer zo heel erg lang en moet er dus nog veel gedaan worden! Volgende week zal het me dus wel duizelen van de pakketjes ;)

Dit was het weer voor vandeweek! Iedereen in nl weer veel plezier en succes gewenst en ik zie jullie mailtjes/reacties weer graag tegemoet! Heel veel liefs vanuit hier.